دنیای اقتصاد : ابزارهای برش و برنده قدمتی طولانی دارند و انسان‌های اولیه برای شکار نیازمند استفاده از آنها بوده‌اند. بشر در طول هزاره‌ها و قرن‌ها از این ابزارها در شرایط و جایگاه‌های مختلفی استفاده کرده است. تکنولوژی انجام عملیات حرارتی روی فولادها نیز شاید با قدمت استفاده از شمشیرها برای جنگ‌ها برابری کند، اما کاربرد صنعتی و نوع ساخت تیغه‌ها براساس ورود تکنولوژی و فناوری‌های مهندسی به آن برای اولین بار از ۱۷۸۹ میلادی و با طراحی و ساخت تیغه و دستگاه گیوتین وارد عرصه جدیدی شد.

تیغه‌سازی به عنوان یک فناوری تخصصی در اروپا از حدود ۲۵۰ سال قبل در کشورهای فرانسه، انگلستان، ایتالیا و سپس آلمان با تاسیس شرکت‌ها و کارخانه‌ها آغاز شد و امروزه یک صنعت استراتژیک و بالادستی برای سایر صنایع شناخته می‌شود.در ایران ساخت ابزارهای برشی قدمتی چند هزار ساله دارد و در سال‌های قبل از انقلاب کارگاه‌هایی برای ساخت ابزارهای کوچک برشی و چاقوسازی به‌صورت دست‌ساز وجود داشت، اما با شکوفایی صنعت در ایران و از اواخر دهه ۶۰، شرکت‌ها و کارخانه‌هایی در این زمینه فعالیت خود را شروع کردند. در حال حاضر با توجه به دانش فنی بسیار تخصصی موجود در این زمینه، بخش زیادی از تیغه‌های مصرفی در صنایع مختلف از خارج از کشور و بیشتر از کشور‌های چین، آلمان، ایتالیا و انگلستان وارد می‌شوند. حال آنکه فناوری و توان تولید داخلی قابلیت رفع بیشتر نیاز داخلی و حتی صادرات این محصولات به سایر کشورها را دارد که این مهم نیازمند حمایت واقعی دولت از این صنعت بومی است.در سالی  که «جهش تولید» نام‌گذاری شده است، شرکت تیغه‌های صنعتی تفتان با استفاده از نیروهای متخصص با تجربه‌ای ۴۰ ساله در ساخت انواع تیغه‌های صنعتی فولادی تا طول ۵/ ۴ متر و قطر ۶۰ سانتیمتر به این عرصه وارد شده است.

جایگاه تیغه‌سازی به دلیل آنکه صنعتی بالادستی است، جایگاه مهمی است، اما آن طور که باید شناخته نشده و چندان به مشکلات آن پرداخته نشده است. هرچند گردش مالی در این صنعت قابل مقایسه با صنایع سنگین و سبک نیست، اما  نبود یک تیغه در خط تولید می‌تواند کارخانه معظمی را با یک سرمایه‌گذاری کلان متوقف کند و خسارات سنگینی به بار آورد.